In Londen zag ik de musical Ghost. Aankomend theaterseizoen is Ghost ook te zien in Nederland.
De musical Ghost volgt het verhaal van de film uit de jaren '80 (inderdaad die film met een pottenbakkende Demi Moore en Patrick Swayze). Dit verhaal heeft niet echt veel om het lijf en de musical heeft moeite om de voorstelling boeiend te houden. Het liefdesverhaal is er één waarmee makkelijk op het sentiment wordt ingespeeld. Vrijwel iedereen weet hoe verschrikkelijk het is een geliefde te verliezen.
Veel liedjes komen over alsof ze slechts tot doel hebben om de tijd op te vullen. De liedjes zijn saai, langdradig (met veel herhalingen) maar vooral wordt het verhaal compleet stilgezet tijdens een aantal liedjes. Tijdens de liedjes stond het geluid veel te hard en dat maakt het geluid vaak onprettig en bovendien onverstaanbaar.
Toen ik de keuze maakte om Ghost te bezoeken was dat omdat ik van verschillende mensen had gehoord dat Ghost indruk op ze had gemaakt. En ik moet zeggen, de voorstelling heeft op mij ook indruk gemaakt. Om geestverschijningen geloofwaardig te tonen op het podium wordt gebruik gemaakt van een aantal geavanceerde illusies die werden gecreëerd door illusionist Paul Kieve. Wat er voor je ogen gebeurd is een aantal maal echt ongelofelijk. Wat alleen erg jammer is dat ik naar Ghost ging om een goede musical te zien, ik ging niet met de intentie een goochelshow te bezoeken.
Eigenlijk is er maar één karakter in de gehele voorstelling dat af en toe onverwachts uit de hoek komt, namelijk het medium Oda, in London gespeeld door Sharon D. Clarke. Hoewel de actrice overkomt als een echte comédienne lijkt ze soms vocaal niet zo sterk te zijn als waar de muziek om vraagt. Één moment bouwt de muziek op naar een uithaal die een showstopper zou kunnen zijn maar er klinkt vervolgens niets dat op een hoogtepunt lijkt.
Met name het ensemble laat het afweten. Hoewel zij niet veel aanwezig zijn op het podium worden de dansen ongelijk uitgevoerd en ook ieder afzonderlijk dansen de ensembleleden de choreografieën slordig. Tijdens de voorstelling die ik zag heb ik me vooral gestoord aan het spel van de acteur die Carl speelde. Dit was de understudy en hij speelde erg ongeloofwaardig. De mannelijke en vrouwelijke hoofdrol werden door competente spelers/zangers gespeeld maar ook zij wisten me nooit echt te raken met name omdat het hele verhaal te voorspelbaar is.
Het decor, in combinatie met de goocheltrucs, is soms verassend ondanks dat het gebruik van een muur met LED lichten mij van te voren het ergste deed vermoeden. Af en toe is het gebruik van de LED muur een beetje te overdreven maar veelal is de muur mooi of niet storend.
Time ended: 23.21
Scène foto's in deze blog zijn van de hand van Sean Ebsworth Barnes.
No comments:
Post a Comment