Nacht ziekte

Time started: 17.44
Watching: Friends - The One with the Joke

Gister was ik getuige van de één na laatste voorpremière van de Nederlandse tour versie van Saturday Night Fever. Hoewel een aantal doorgevoerde veranderingen (ten opzichte van de voorstellingsreeks die in 2001 in première ging) een verbetering zijn of een verrassend effect hebben, valt er een hoop aan te merken op deze voorstelling die vrijdag in première gaat.

Joey Ferre speelt Tony Manero 

Joey Ferre speelt de hoofdrol en hoewel ik zelf geen aflevering van de tv casting Sunday Night Fever heb gezien vernam ik niets dan slechts met betrekking tot de zangkwaliteiten van de winnaar. Gisteravond is me wat dat betreft alleszins meegevallen. Een paar hoge laatste noten schoot de stem van Ferre tekort. Een uitstaande microfoon doet vermoeden dat zijn microfoon tijdens ensemble nummers wordt uitgeschakeld. Desondanks heeft hij over het algemeen een prettige stem en speelt hij zijn rol ook leuk.

Vooraan Joey Ferre, links van hem in het wit Noortje Herlaar als Stefanie Mangano en in het geel de vrouwelijke
helft van het black danskoppel. Rechts van hem in het blauw Laurie Reijs als Annette en in het roze
de vrouwelijke helft van het latin danskoppel.

De voorstelling is strakker geregisseerd en duurt daarom nog maar 2 uur en 15 minuten. Ook de vormgeving van decor en kleding zijn volledig anders aangepakt dan in de vorige Nederlandse versie. Waar de vorige keer werd gekozen voor hoofdzakelijk vintage kleding is nu gekozen voor moderne kleding die alleen nog maar verwijst naar de jaren '70. Al ontbreekt het witte pak van Tony natuurlijk niet, veel jurkjes zijn veel korter dan ze in de jaren '70 zouden zijn geweest en veel kleding bevat elementen die in de jaren '70 niet voorkwamen.

Scène in de 2001 Odyssey disco. Rechts is één van de pilaren te zien van het ingenieuze decor.

Deze moderniserings trend is ook terug te zien in de choreografieën, die soms doen denken aan break-dance. In de arrangementen zijn korte momenten ingelast die meer als dance dan disco aandoen. Op een slecht moment worden er zelfs een paar teksten gerapt (waar die in de vorige versie nog gewoon werden uitgeroepen).

Het decor heeft ook een volledige nieuwe look. Grote verschuivende zuilen (waar zich soms hele kamers in bevinden) worden op multi-functionele wijze ingezet en dit is bijzonder inventief. De achtergrond bestaat uit een videomuur. De afbeeldingen die worden getoond creëren diepte en zijn functioneel. Waarneer Stage Entertainment in Miss Saigon op de video muur tijdens één moment in de voorstelling ineens een animatie toont op de muur is dat een volledige stijlbreuk en de animatie heeft daarom een vervreemdend effect dat bovendien goedkoop aandoet. Zulke fouten worden in Saturday Night Fever niet gemaakt en over het decor heb ik dan ook niets dan goeds te zeggen.

The Faces, de vriendengroep van Tony, met op de achtergrond de Barracuda's

Ook de vertaling van Daniël Cohen is door hem opnieuw onder de loep genomen. In de meeste gevallen zijn de veranderingen ook verbeteringen. De teksten die in de vorige versie nog in het Engels werden gezongen (veelal de titels van bekende Bee Gee liedjes) zijn nu consistenter in het Engels vertaald. Zo is 'Night Fever' nu letterlijk vertaald in 'Nacht ziekte', is 'Jive Talking' verandert in 'Glad praten' en is 'Stayin' Alive' verworden tot 'Wet van de Straat'. Als ik het goed heb opgemerkt is één lied ('Dit is mijn terrein') vervangen door een langzamer lied 'Die brug bij Broadway'. Dit vind ik een slechte beslissing. Het lied is langzaam, voegt geen nieuwe informatie toe en zorgt daarom voor het doorbreken van de spanningsboog. Aangezien dit het één na laatste lied voor de pauze is, is dit een heel vreemde keuze.

Joey Ferre en Noortje Herlaar

Het grootste minpunt van de voorstelling waren de matige acteerkwaliteiten van een groot aantal van de castleden. Laurie Reijs speelt de rol van Annette, de vrouw die verliefd is op Tony maar deze liefde niet  beantwoord krijgt. Waar Claudia de Graaf in 2001 een menselijke en volwassen vrouw neerzette, maakt Reijs de keuze om van Annette een ongeloofwaardige bakvis te maken. Hierdoor staat er geen echt karakter op het toneel maar een typetje gespeeld door een dertiger die doet alsof ze 14 is. Rogier Komproe heeft de taak om een komische DJ Monty neer te zetten. Helaas mislukt dit. Hij is niet grappig en bovendien klonken alle hoge noten die hij gister zong alsof hij zijn stem kwijt was. Tuurlijk kan dat een keer gebeuren maar hij zou er verstandig aan doen om de rest van de voorstelling alle hoge uithalen een octaafje lager te zingen i.p.v. steeds opnieuw te laten horen dat de hoogte er op dit moment niet op zit. Roman van der Werff speelt de broer van Tony maar hij zit duidelijk nog niet in zijn rol. Niet alleen is zijn spel met name in de eerste akte nogal ongeloofwaardig ook zijn ietwat plat aandoende accent maakt hem ongeloofwaardig als priester. Wel speelt hij de rol van Jay Langhart, de ex van Stefanie, heel aardig. Karel Simons, die de rol van Bobby C. speelt, steekt met kop en schouders boven het spel van de andere castleden uit. Hij is de enige die het voor elkaar krijgt mij als publiek te betrekken in het verhaal.

Andere opmerkelijke performances worden gegeven door het Black danskoppel en het Latin danskoppel. Met name het Latin couple, waarvan duidelijk moet zijn dat zij een danswedstrijd onterecht hebben verloren, toont een lastig maar desondanks energiek dansduet.

Tot slot rest mij een pluim uit te delen voor het orkest onder leiding van Mike Schäperclaus. Hoewel op het orkest bij voorstellingen van Stage Entertainment vaak weinig valt aan te merken viel de energie die uit de orkestbak kwam mij gister extra op.

Time ended: 21.18
Watching: Wie is de mol?

Scène foto's in deze blog zijn van de hand van Roy Beusker.