Vanavond zag ik in de Koninklijke Schouwburg de muziektheater voorstelling Wij Nederlanders. Hoewel er is gekozen voor een theatrale voorstelling zou de benaming liedprogramma naar mijn mening beter passen dan de term muziektheater. Het probleem met liedjesprogramma's of concerten die bestaan uit kleinkunst- of musicalliedjes is vaak dat het geheel aan liedjes aan elkaar moet worden gebreid. De getalenteerde cast bestaande uit Dick Cohen, Daphne Groot en Rick Sessink slaagt er in de tweede helft van het programma zeer goed in de voorstelling lekker door te laten lopen tijdens de scènes tussen de liedjes door. Helaas is dit niet het geval in de eerste helft. Voor de pauze houden de scènetjes, m.u.v. de introductie, de voorstelling ontzettend op. In het eerste gedeelte moet het publiek de scènes uit zitten om te mogen genieten van de liedjes die door het drietal uitmuntend worden gezongen en bovendien zodanig worden vertolkt dat ze de toeschouwer weten te raken. Na de pauze zijn de scènes vaak wel een leuke toevoeging omdat ze grappig of onderhoudend zijn en een vloeiend geheel vormen met de liedjes.
 |
| Scènebeelden uit Wij Nederlanders Fotografie: Wim Lanser |
Het decor bestaat uit 3 bankjes die ieder een piano pedaal voor moeten stellen en aan weerszijde van het podium staat een reusachtige pianopoot. Hoewel ik mij niet heb gestoord aan deze vormgeving vraag ik me wel af waarom hier voor is gekozen. Het mist elke functionaliteit. De poten worden in deze regie volledig genegeerd en de bankjes hadden ook een andere willekeurige vormgeving kunnen hebben. De kleding van de cast kleurt daarentegen erg mooi bij elkaar en daar lijkt beter over nagedacht (of moet ik zeggen minder ingewikkeld) dan over het decor.
Eén van de liedjes waarvan de tekst mij aansprak was 'De enkeling'. De tekst daarvan is als volgt:
De enkeling stond op tegen wel honderdduizend dingen
Hij wou niet met de massamensen mee in het gareel
Hij wenste in het slavenkoor een vrije stem te zingen
Maar voordat hij het wist, had hij een schorgeschreeuwde keel
Toen hij niet meer kon zingen, stond hij op om te gaan spreken
Tot allen die hij altijd als zijn vrienden had beschouwd
Die zeiden: ‘Wat hij zegt, is nog niet eens zo gek bekeken
Maar toch voor onze oren wel een tikkeltje te boud’
Toen hij niet meer kon spreken, stond hij op om te gaan schrijven
Hij kraste het op de muren van ons meerderheidspaleis
Opdat wij ons de slaap uit onze ogen zouden wrijven
Toen sprak er een uit aller naam: ‘Veeg uit, dit is te grijs’
De enkeling staat op, omdat hij zelf zijn weg wil kiezen
Hij vecht tegen het monster van de middelmatigheid
Hij zal zo lang hij leeft bij voorbaat elk gevecht verliezen
En als hij eindelijk opgeeft, zegt men: ‘Zo, die zijn we kwijt’
Hoewel de liedteksten van Jules de Korte veelal politiek zijn, zijn ze even zo goed tijdloos. Dit komt doordat hij (in elk geval in de voor dit programma geselecteerde liedjes) niet tegen één politieke mening ageert of een bepaald issue wil bespreken. De Korte lijkt ons vooral wakker te willen schudden en het zijn meer de houdingen die mensen aannemen tegenover de (multi-culturele) maatschappij, de kerk, de politiek of (in het geval van de politicus) de burger waar De Korte ons op wil wijzen.
Wat mij betreft had de vormgeving, qua decor, soberder gemogen. Want uiteindelijk draait de voorstelling om de liedjes van De Korte en die moeten dan ook in het middelpunt staan. Wanneer de voorstelling eindigt met het lied 'Ik zou wel eens willen weten' wordt dit schitterend benadrukt door de meerstemmige, a capella samenzang van Cohen, Groot en Sessing.
Wij Nederlanders is nog tot en met 1 april te zien in verschillende theaters. Ga naar de website voor een volledige speellijst, kaartjes of meer informatie.
Time ended: 01.11
No comments:
Post a Comment