Best of British Nº 6: Liberty of London

Time started: 18.17

Een tijd geleden kocht ik een laptop hoes van Liberty London i.s.m. Apple. De leren hoes heeft een reliëf in een authentiek Art Nouveau patroon van Liberty.

Liberty is bij Nederlanders vooral bekend van het monumentale Tudor-stijl pand in de binnenstad van Londen. Hoewel de winkel een mooie geschiedenis heeft bestaat ze niet sinds de Tudor periode maar sinds 1875. Het Tudor-stijl gebouw waarin Liberty is gehuisvest werd gebouwd in de jaren 1920 tijdens een Tudor-stijl revival. In het midden van de jaren 1890 was Liberty één van de eerste die de Art Nouveau stijl omarmde. Ze werden wereldberoemde met hun Art Nouveau textiel patronen. Een aantal van deze patronen wordt door Libery nog altijd gebruikt voor o.a. notitieboekjes, fotoalbums, adressenboekjes, naaigerei, shawls, tapijten en blouses. Het patroon van de laptophoes heet Ianthe en werd ontworpen in 1902 als print op een behangrand.

Niet alleen de Ianthe maar een groot aantal oude prints van Liberty worden vandaag de dag nog gebruikt om artikelen te versieren.

Lucy Daisy         |         Hera        |         Mauverina         |         Lodden         |         Ianthe

Rosa         |         Emilia's flowers         |          Ros           |         Mitsy         |         Capel

Oscar Wilde: "Liberty is the chosen resort of the artistic shopper."


Time ended: 00.23
Watching: The Graham Norton Show

To do wish list of this dramaturg

Time started: 19.06

Één van die berichten die je steeds terug ziet keren op blogs is de To-do-wishlist. In navolging van de 4 Simple Goals vind ik het eigenlijk wel een goed geheugensteuntje om op je blog aan te geven wat je nog wil doen of bereiken.

1. Reis maken met de Orient Express
2. Agatha Christie's The Mousetrap zien in Londen
3. Venetië bezoeken
4. Een jurk laten maken door (en samen ontwerpen met Leontien van) Keurslijf
5. De musical Cabaret produceren
6. Een eigen huis hebben (met Art Nouveau details). Waar we geen last hebben van waterschade
7. Een Stephen Sondheim musical produceren
8. Naar Engeland emigreren
9. Meewerken aan een productie van The Menier Chocolate Factory
10. Het Noorderlicht zien
11. Een 50's afternoon tea geven
12. Broadway bezoeken
13. Een bruiloft organiseren
14. Werken in The Royal Albert Hall
15. Een concentratiekamp bezoeken
16. Piano leren spelen
17. Een succesvolle webshop starten
18. The Royal Pavillion in Brighton bezoeken
19. Een retro keuken (met SMEG koelkast én KitchenAid) bouwen
20. Een mis-matched vintage servies en bestekset verzamelen
21. Een maand in New York wonen
22. Een reis maken door de Adirondacks
23. Het Topkapi paleis bezoeken
24. Een 19de eeuws uitziende badkamer bouwen
25. Leren goed met Photoshop, InDesign en Illustrator overweg te kunnen
26. Edinburgh Fringe Festival bezoeken
27. Een reis maken door het Lake District
28. Een heel goed georganiseerde walk-in-closet/theater-kleding-opslag-plaats inrichten
29. Een fotoshoot stylen
30. Een feest met een vintage dress-code bezoeken
31. Master diploma halen
32. Een fotosessie met Melissa Milis doen
33. Een boot kopen voor mijn lief
34. Een jurk of paar schoenen ontwerpen
35. Dineren bij restaurant Ivy
36. Stamboomonderzoek doen
37. De eerste druk van een Jane Austen roman inzien
38. Een rol spelen in The Importance of Being Earnest
39. The Making of Harry Potter in Watford bezoeken
40. The Wonderful World of Harry Potter bezoeken
41. Een Art Nouveau naaimachine kopen
42. Neil Patrick Harris live zien optreden
43. Een voorstelling in The Sydney Opera House zien
44. Een fotoreportage maken van Landgoed Klein Offem in Noordwijk
45. Een succesvolle (vintage) webwinkel runnen
46. Zingen met een Big Band
47. Een musical produceren met Willemijn Verkaik in één van de rollen
48. Een homestudio bouwen
49. Een goedwerkende mooie piano hebben
50. Leren beter te fotografen

Hoe mooi het bereiken van deze 50 dingen me ook lijkt, ik weet dat er ook heel veel dingen zijn die ik al heb bereikt en heb mogen ervaren. Dit blijkt een stuk moeilijker op te schrijven. Blijkbaar is de magie er een beetje vanaf als je het eenmaal gedaan hebt dus kom ik zo snel maar tot 25.

Wished list:

1. Een rol spelen in een Agatha Christie toneelstuk
2. Spelen in een Stephen Sondheim musical
3. Een musical produceren
4. Wenen bezoeken/Schönbrunn bezoeken/Sachertaart eten bij Sacher in Wenen
5. Road Show in The Menier Chocolate Factory in Londen zien
6. Bachelor diploma halen
7. Een ring met een antieke camee bezitten (die ik ook pas met mijn kinder ringmaat)
8. Een vintage fotocollectie beginnen
9. Een 19de eeuw carte de visite fotoalbum bezitten
10. Versailles bezoeken
11. In Engeland studeren
12. Dineren in het Kurhaus
13. Een jurk van BHLDN dragen
14. Praag bezoeken
15. Zang studeren aan een conservatorium
16. In het Okura hotel slapen
17. Macarons van Ladurée proeven
18. Een Laptoptas van Lin & Leo kunnen kopen
19. Macarons bij Laduree proeven
20. Meewerken aan een productie van M-Lab
21. Aangenomen worden voor een professionele musical (als zangeres en later als dramaturg, beide zijn gelukt)
22. Gelukkig worden in de liefde
23. Solo zingen op een jazzfestival (het was The Hague Jazz in het World Forum Theatre overigens)
24. Naar Euro Disney gaan (zo heette dat nog toen dat mijn droom was (dat was voor ik er op m'n 8ste voor het eerst heen ging)
25. Een eigen bedrijf beginnen


Time ended: 20.54
Watching: Nazi Underworld [National Geographic]

Hotel De Goudfazant

Time started: 14.50

Wanneer ik een voorstelling bezoek in theater M-lab ga ik geregeld eten bij het restaurant dat naast het fijne theater is gevestigd. Van een bezoek aan restaurant Hotel De Goudfazant (laat je niet foppen, slapen is er volgens mij echt niet mogelijk) wordt ik altijd blij. Het eten is verrukkelijk, ook al heb ik als vegetariër maar 1 optie. Zelfs gerechten met ingrediënten die ik normaliter vies vind zijn bij De Goudfazant om je vingers bij af te likken. De gerechten zijn mooi opgemaakt en suiker voor in je thee wordt geserveerd in mooie zilveren potjes.

Hotel De Goudfazant is gevestigd in een voormalige loods aan een oever van het IJ. De ruimte doet groots en industrieel aan. Maar straalt door de plaatsing van oude auto's, posters, een oude neonreclame met het woord 'Hotel', een bootje, een grote glazen ruimte voor wijnopslag en een gigantische lamp ook een gezellige vintage sfeer uit.

De kaart is klein maar de gerechten weten mij altijd te verrassen. Ook de prijzen +/- €7,50 voor een voorgerecht en +/- €18 voor een hoofdgerecht zijn zeer schappelijk. Het personeel is vriendelijk en behulpzaam. Het enige eventuele minpunt is dat je het direct naast de voormalige garagedeuren wat koud kan krijgen aan je benen.

Hotel De Goudfazant vind je aan de Aambeeldstraat 10H in Amsterdam-Noord. Ze is open van dinsdag t/m zondag vanaf 18.00 uur. Reserveren kan via info@hoteldegoudfazant.nl of 020-6365170.

Time ended: 15.27

De vier dochters Bennet

Time started: 15.47
Watching: De vier dochters Bennet

Op JaneAusten.nl las ik over een Nederlandse verfilming van Pride & Prejudice van Jane Austen. De serie stamt uit 1961 en werd De vier dochters Bennet genoemd (ja inderdaad de NCRV heeft 1 van de dochters, Kitty, wegbezuinigd). Het geheel is wel wat traag maar voor een Jane Austen liefhebber is het denk ik wel erg leuk. De televisieserie is niet te vergelijken met moderne films of series, maar hij is wel erg lachwekkend. De eerste scène spat de feministische boodschap er vanaf (een monoloog van een 1 van de dochters dat in het origineel beslist niet voor komt. "Waarom moet het huwelijk ons enige en hoogste doel zijn? En waarom moeten al onze activiteiten er op zijn gericht het eens zover te laten komen? Omdat wij meisjes te kort schieten in trots! Ik zal niet huwen voordat de man mij vindt die mij zal achtten als vrouw en als mens!"). De Engelse namen worden bijzonder Nederlands uitgesproken. De dochters lijken bijna satirisch gespeeld te worden (wat met een hoop gegil gepaard gaat). En de muzikale inleidingen (om de kijkers bij te praten van de vorige afleveringen) van aflevering 4 en 6 zijn echt hilarisch. Ook apart (voor hedendaagse standaarden) is dat veel versprekingen gewoon zijn opgenomen in de serie (film was duur en er was niet altijd tijd/geld om meerdere takes op te nemen).

De eerste foto komt van JaneAustenSociety.nl en de laatste twee foto's van het Instituut voor Beeld en Geluid. 

Mister Darcy wordt gespeeld door Ramses Shaffy. Dominee Collins wordt gespeeld door Pieter Lutz (vandaag de dag vooral bekend als 1 van de vrienden van Piet Bovenkerk in de comedy Het zonnetje in huis). Ann Hasekamp (zij speelde de moeder van Catharina in Het zonnetje in Huis) speelt Jane Bennet.  Kapitein Danny is in deze serie een rol van Ab Abspoel (die in het eerste seizoen van Het zonnetje in huis, net als Pieter Lutz, een vriend van Piet speelde). De enige andere acteur in de serie die ik herken is Joop Admiraal die de rol speelt van Kolonel Fitzwilliam.

In deel twee van de serie neuriet een goedgehumeurde Mr. Collins het liedje Daar wordt aan de deur geklopt. Dat is erg opvallend in een Nederlandse bewerking. De melodie van het liedje is afkomstig van Oh der lieber Augustin van Marx Augustin die het muziekstukje schreef in 1679. Het melodietje heeft bovendien dezelfde noten als Did You Ever See a Lassie?, dat volksliedje schijnt van Schots of Amerikaanse herkomst te zijn. Hoewel het wat ver gezocht is, is het is dus niet helemaal onmogelijk dat de Engelse Collins het in de 19de eeuw zingt.

De zes afleveringen zijn hier te bekijken op JaneAusten.nl (fijn overzichtelijk) of op youtube.
Aflevering 1
Aflevering 2
Aflevering 3
Aflevering 4
Aflevering 5
Aflevering 6


Time ended: 16.33
Watching: De vier dochters Bennet

Aspects of Love

Time started: 11.16

Enkele dagen geleden zag ik in de Rijswijkse Schouwburg de musical Aspects of Love. Hoewel ik een aantal van zijn musicals wel aardig vind ben ik nooit een echte liefhebber geweest van het werk van Andrew Lloyd Webber. Van Aspects of Love wordt echter vaak gezegd dat het een intiemer en ingenieuzer werk is dan zijn andere musicals. Ik trok dan ook vol goed hoop naar Rijswijk.

Hoewel de Rijswijkse Schouwburg op zijn site aangeeft over een parkeerplaats met voldoende plekken te beschikken was niets minder waar. Hoewel we een kwartier voor aanvang arriveerde hebben we zo lang naar een plaats (in een woonwijk verderop) moeten zoeken dat we 2 minuten te laat waren. We mochten nog wel de zaal in maar wel pas 20 minuten na aanvang (ook de medewerkers van de schouwburg vonden dat wat onbehoorlijk lang). Eindelijk binnen bleek ik naast een ongeveer 60 jarige plat pratende vrouw te zitten die steeds wanneer de melodie van 'Love Changes Everything' klonk op bijzonder valse wijze mee ging neuriën.

Guillietta (Maaike Widdershoven) en George (Ernst Daniël Smid).

Aspects of Love had dus een wat valse start, ik moet het toegeven. Ondanks dat ik de eerste 20 minuten had gemist bleek het niet moeilijk om in het verhaal te komen. Het verhaal is zo eenvoudig als de verhalen in de meeste operettes. Bovendien is het tempo zeer traag en worden verhaallijnen en melodieën zodanig uitgekauwd dat er weinig verrassend te noemen is in de voorstelling.

Maar het is prettig om voor de verandering te kijken naar een verhaal waarin mensen in staat zijn om van elkaar te houden zonder ze te beperken in hun liefde voor een ander maar buiten dit gegeven is het verhaal op zijn zachts gezegd saai. Daarom kan ik het eigenlijk laten bij de zinnen die ik las op één van de posters: Vijf mensen, drie generaties, zes relaties. In een recensie hoort echter ook een samenvatting van het verhaal (maar mocht je al kaartjes hebben, dan raad ik je aan de rest van deze alinea over te slaan) dus bij deze: De jonge Alex neemt zijn 8 jaar oudere vriendin, Rose, mee naar het landhuis van zijn oom George. Wanneer de oom onverwachts langs komt slaat de vonk tussen hem en Rose over. George laat zijn vriendin Guillietta twee jaar lang links liggen en bezoekt haar pas weer nadat Alex op verlof vanuit het leger op bezoek komt bij zijn oom. Daar treft Alex tot zijn verbazing Rose, waar hij nog altijd gevoelens voor heeft. George zegt dat Alex en Rose bij elkaar horen en vertrekt naar Guillietta. Hoewel Rose vlak voor de komst van George nog de liefde bedreef met Alex is ze het niet eens met de woorden van George. Ze reist hem achterna en er ontstaat een driehoeksrelatie tussen Guillietta, Rose en George. Plotseling vraagt Rose George ten huwelijk en langzaam maar zeker verdwijnt Guillietta uit beeld. In de pauze maken we een tijdssprong. Rose en George hebben inmiddels een tiener dochter, Jenny. Jenny wordt verliefd op Alex maar hoewel hij gevoelens voor haar heeft wil hij niet op haar avances in gaan. Rose is ondertussen een gevierd actrice en onderhoud naast haar huwelijk met George een aantal andere relaties. George is intussen bezig met het plannen van zijn eigen begrafenis en Guillietta komt nog maar zelden bij Rose en George op bezoek.  

Rose (Lone van Roosendaal) en Alex (René van Kooten)

Lloyd Webber leverde een rommelige en bovendien saaie score. 'Love Changes Everything' klinkt veel te vaak door andere liedjes heen en gaat echt irriteren. Andere liedjes die je raken door hun schoonheid of die je om een andere reden bijblijven, zijn er niet. Tijdens de tweede akte kon ik inmiddels wel lachen om het meeneuriën van de vrouw naast me. Na de voorstelling bleek uit een opmerking van haar dat het neuriën bovendien geen uiting van genot was geweest. "Nou, daar hoeven we de CD in elk geval niet van te kopen." was het eerste wat ze zei nadat ze had geweigerd om deel te nemen aan de in Nederland zo gedegradeerde staande ovatie. De muziek wordt door de performers desalniettemin goed gezongen. Hoewel Lone van Roosendaal soms wat minder mooi uit de verf komt wanneer ze in het begin van de show wat hogere partijen moet zingen.

Er is voor gekozen om alle scèneovergangen in beeld te laten plaats vinden (overigens een plausibele en logische reden voor het feit dat we 20 minuten voor de deur moesten wachten). Dit brengt met zich mee dat er geregeld huiselijke intieme scenes worden onderbroken door het binnen stormen van een, voor deze voorstelling, veel te groot ensemble. Het ensemble heeft weinig scènes die onmisbaar zijn en ze lijken vooral te zijn gecast om de scèneovergangen soepel te laten verlopen. Het tegengestelde blijkt echter het geval. Het ensemble heeft bij elke scènewisseling opdracht gekregen om met elkaar te flirten, te zoenen en tegen elkaar op te rijden. Dit maakte de wisselingen en daarmee de toch al lange voorstelling nog langer. Begrijp me niet verkeerd. De performers doen dat prima ingeleefd en vol overgave maar het voegt niets toe. Er wordt met een ongelofelijke hoeveelheid rekwisieten heen en weer gesleept. Er worden voorwerpen naar elkaar overgegooid. Ergens in een wisseling in de tweede akte staat er ineens een naakte man op het podium. Men is voortdurend in de weer met het onnodig toedekken van de meubels met witte lakens. Het dient allemaal geen doel. Het grote ensemble is bovendien opvallend omdat in de aanloop naar deze productie door Stage Entertainment juist werd verklaard dat de musical eerder weliswaar een flop was maar dat dat te wijten was aan de te grootse manier van presenteren. Daarom zou er nu zijn gekozen voor een kleine, intieme setting, met een kleinere cast en een sober decor.

George (Ernst Daniël Smid) en Jenny (Michelle van de Ven)

Wat maakt dat deze voorstelling ook in een (blijkbaar) kleine(re) setting niet deugt is te wijten aan de originele makers van Aspects of Love. Het doet mij voorkomen dat deze voorstelling Andrew Lloyd Webber's poging is om een musical te maken die in de voetsporen kan treden van een gemiddeld werk van Stephen Sondheim. De muziek en het tempo doet vaak denken aan opera (drie Sondheim werken worden ook opgevoerd door professionele opera gezelschappen) en de muziek schiet alle kanten op (hier slaat de Lloyd Webber de plank pas echt mis, want hoewel de muziek van Sondheim soms alle kanten op lijkt te gaan, blijkt snel dat er juist sprake is van een doordachte ingenieuze partituur). Omdat ik de West-end en Broadway producties niet ken weet ik niet of de enscenering en het decor van de huidige Nederlandse versie op enigerlei wijze overeenkomt met het origineel. Maar in deze enscenering zitten twee elementen die ik interpreteer als een verwijzing naar het werk van Sondheim. Het decor wordt voor een groot deel bepaald door drie grote schilderijen in impressionistische stijl. Voor wie er mee bekend is doet dit direct denken aan Sunday in the Park with George waarin één van de pointillistische werken van Seurat groot op het achterdoek wordt weergegeven. Verder is de dans die tegen het eind van de musical wordt gedanst door de gehele cast, voor een groot deel identiek aan een choreografie die in veel ensceneringen van West Side Story is te zien. Al ben ik van mening dat West Side Story niet echt een 'Sondheim musical' is, toch vind ik de gelijkenis frappant.

Wel is te zien dat deze voorstelling door cast en crew liefdevol is gemaakt en deze inzet is zeker een applaus waard. De liefde tussen dochter Jenny en vader George is mooi weergegeven en Ernst Daniël Smid wist me op een enkel moment te raken met een prachtig gezongen solo over zijn door hem verwachte dood. Hoewel eerlijkheid me gebied te zeggen dat dit denk ik met name kwam door de persoonlijk situatie van deze zanger en acteur. De traagheid van de voorstelling heeft namelijk tot gevolg dat ik niet meeleefde met de personages. 

Aspects of Love is nog te zien tot 21 april 2013 in verschillende theaters in Nederland. Voor de volledige speellijst en kaarten klik hier.

Time ended: 13.50



Scènefoto's in deze post zijn van de hand van Annemieke van der Togt. 

My week in instagram pictures

Time started: 17.14






1. Maatschappij tot Redding van Drenkelingen @ Rokin, Amsterdam
2. Awesome combo: Downton Abbey & a package (containing a book about victorian theatre photography)
3&4. House of Dots
5. #moederikwilbijderevue De 1ste aflevering is het nog niet helemaal
6. Research proposal material
7. "Ze tickets have arrived." O wait, it's not for the Paris one, it's for the Florida one. And I have dibs on Mickey!
8. 1st folder for vintage photographs #pipstudio


Time ended: 17.25

Photo Challenge {start}

Time started: 12.26


Zojuist ontdekte ik een fotochallenge van Being My Own Hero waar ik graag aan mee doe. Deze challenge is alleen al begonnen op 1 oktober dus doe ik de challenge niet in die maand (tijdreizen vind ik nog steeds knap lastig) maar 30 dagen vanaf vandaag. Dit zijn de onderwerpen:

Time ended: 22.23
Watching: QI XL

Favorite things Nº 2: Leren hoesjes

Time started: 19.44
Watching: Downton Abbey

Ted Baker for Proporta iPhone hoes
Dodocase iPad hoes
Liberty London for Apple MacBook sleeve (voor zover ik weet niet meer te koop)

Time ended: 17.27
Watching: Sam Sam

Kiss me Kate

Time started: 11.49
Listening: Another Op'nin', Another Show - SMASH Cast

Gister was ik bij de try-out van M-Lab's Kiss Me Kate. Deze Cole Porter musical werd gemaakt in 1948 en was een raamvertelling gebaseerd op Shakespeare's The Taming of the Shrew. Tot zover het origineel. Daniël Cohen regisseerde en bewerkte de musical in M-Lab. Alhoewel een bewerking misschien wat zwak is uitgedrukt. Cohen schreef, aan de hand van het thema van de musical, de liedjes uit de musical en de relatie tussen Cole Porter met zijn vrouw Linda, een nieuw verhaal.

Het is 1948 en Cole en Linda krijgen na een feest om 2 uur s'nachts nog bezoek van een getrouwd jong stel, Bianca en Bill. Cole wil een nieuwe musical gaan schrijven gebaseerd op The Taming of Shrew. Crooner Bill inspireert Cole en Cole wil Bill dan ook graag de hoofdrol laten spelen in zijn nieuwe werk. Maar is het huwelijk tussen Bill en Bianca sterk genoeg om deze nieuwe samenwerking toe te kunnen staan? Bill denkt zijn grote droom in vervulling te zien gaan. Bianca is echter van mening dat Shakespeare toch van een heel ander kaliber is dan acteren in een musical. Vóór haar huwelijk speelde zij zelf bij het serieuze toneel in stukken van Tsjechov en Ibsen. Linda is er van overtuigd dat haar huwelijk met Cole nooit zal stranden. Maar kan Bianca het ook aan als Cole meer dan alleen inspiratie verlangt van Bill?

Cohen's keuze om de relatie tussen Cole en Linda te kiezen als uitgangspunt van deze Kiss me Kate levert een mooie, frisse voorstelling op. Met behoud van de heerlijke jazzy muziek van Cole Porter maar zonder het trage en zoetsappige verhaal van de originele Kiss me Kate is dit een voorstelling die geen enkele muziektheater liefhebber wil missen. Door de bewerking wordt het thema van het origineel interessanter. Bovendien gaat de voorstelling niet alleen meer over de machtsstrijd binnen een relatie maar ook over Cole Porter, over hoe men omgaat met de tekortkomingen van een partner, over musical en Shakespeare en over liefde binnen een platonisch huwelijk.

In 2004 kwam de film De-Lovely uit. Ook hierin stond de relatie tussen Cole en Linda centraal. Hierin diende de relatie vooral als een kleine verhaallijn tussen de prachtige muziek van Porter. De film was liefdevol gemaakt maar de liedjes droegen niet bij aan de verhaallijn en het geheel was wat oppervlakkig. M-Lab's Kiss me Kate is echter in de eerste plaats een onderhoudend verhaal. Het is een grappige, spannende, mooie voorstelling die me raakte ondanks dat ik niets van mezelf in de voorstelling herkende. Bovendien is de cast uitmuntend. Fréderique Sluyterman van Loo weet elke emotie perfect over te brengen en de recent afgestudeerde Guus Bok kan nog groeien in zijn rol (let wel de voorstelling was nog een try-out) maar is zonder meer buitengewoon getalenteerd. Wim van den Driessche en Na-Young Jeon zijn beiden echt volledig in hun element en laten je, ondanks hun bekende gezichten, volledig geloven in wat er zich af speelt.

De première van vanavond is uitverkocht. Voor de andere speeldata, 2 t/m 12 november, zijn nog wel kaarten te krijgen. Kaarten zijn te koop via de website van M-Lab.

Time ended: 13.21
Listening: So in Love - De-Lovely OST

Foto's in deze post komen van de website van M-lab en zijn vermoedelijk van de hand van Bob Bronshoff.