Enkele dagen geleden zag ik in de Rijswijkse Schouwburg de musical Aspects of Love. Hoewel ik een aantal van zijn musicals wel aardig vind ben ik nooit een echte liefhebber geweest van het werk van Andrew Lloyd Webber. Van Aspects of Love wordt echter vaak gezegd dat het een intiemer en ingenieuzer werk is dan zijn andere musicals. Ik trok dan ook vol goed hoop naar Rijswijk.
Hoewel de Rijswijkse Schouwburg op zijn site aangeeft over een parkeerplaats met voldoende plekken te beschikken was niets minder waar. Hoewel we een kwartier voor aanvang arriveerde hebben we zo lang naar een plaats (in een woonwijk verderop) moeten zoeken dat we 2 minuten te laat waren. We mochten nog wel de zaal in maar wel pas 20 minuten na aanvang (ook de medewerkers van de schouwburg vonden dat wat onbehoorlijk lang). Eindelijk binnen bleek ik naast een ongeveer 60 jarige plat pratende vrouw te zitten die steeds wanneer de melodie van 'Love Changes Everything' klonk op bijzonder valse wijze mee ging neuriën.
 |
| Guillietta (Maaike Widdershoven) en George (Ernst Daniël Smid). |
Aspects of Love had dus een wat valse start, ik moet het toegeven. Ondanks dat ik de eerste 20 minuten had gemist bleek het niet moeilijk om in het verhaal te komen. Het verhaal is zo eenvoudig als de verhalen in de meeste operettes. Bovendien is het tempo zeer traag en worden verhaallijnen en melodieën zodanig uitgekauwd dat er weinig verrassend te noemen is in de voorstelling.
Maar het is prettig om voor de verandering te kijken naar een verhaal waarin mensen in staat zijn om van elkaar te houden zonder ze te beperken in hun liefde voor een ander maar buiten dit gegeven is het verhaal op zijn zachts gezegd saai. Daarom kan ik het eigenlijk laten bij de zinnen die ik las op één van de posters: Vijf mensen, drie generaties, zes relaties. In een recensie hoort echter ook een samenvatting van het verhaal (maar mocht je al kaartjes hebben, dan raad ik je aan de rest van deze alinea over te slaan) dus bij deze: De jonge Alex neemt zijn 8 jaar oudere vriendin, Rose, mee naar het landhuis van zijn oom George. Wanneer de oom onverwachts langs komt slaat de vonk tussen hem en Rose over. George laat zijn vriendin Guillietta twee jaar lang links liggen en bezoekt haar pas weer nadat Alex op verlof vanuit het leger op bezoek komt bij zijn oom. Daar treft Alex tot zijn verbazing Rose, waar hij nog altijd gevoelens voor heeft. George zegt dat Alex en Rose bij elkaar horen en vertrekt naar Guillietta. Hoewel Rose vlak voor de komst van George nog de liefde bedreef met Alex is ze het niet eens met de woorden van George. Ze reist hem achterna en er ontstaat een driehoeksrelatie tussen Guillietta, Rose en George. Plotseling vraagt Rose George ten huwelijk en langzaam maar zeker verdwijnt Guillietta uit beeld. In de pauze maken we een tijdssprong. Rose en George hebben inmiddels een tiener dochter, Jenny. Jenny wordt verliefd op Alex maar hoewel hij gevoelens voor haar heeft wil hij niet op haar avances in gaan. Rose is ondertussen een gevierd actrice en onderhoud naast haar huwelijk met George een aantal andere relaties. George is intussen bezig met het plannen van zijn eigen begrafenis en Guillietta komt nog maar zelden bij Rose en George op bezoek.
 |
| Rose (Lone van Roosendaal) en Alex (René van Kooten) |
Lloyd Webber leverde een rommelige en bovendien saaie score. 'Love Changes Everything' klinkt veel te vaak door andere liedjes heen en gaat echt irriteren. Andere liedjes die je raken door hun schoonheid of die je om een andere reden bijblijven, zijn er niet. Tijdens de tweede akte kon ik inmiddels wel lachen om het meeneuriën van de vrouw naast me. Na de voorstelling bleek uit een opmerking van haar dat het neuriën bovendien geen uiting van genot was geweest. "Nou, daar hoeven we de CD in elk geval niet van te kopen." was het eerste wat ze zei nadat ze had geweigerd om deel te nemen aan de in Nederland zo gedegradeerde staande ovatie. De muziek wordt door de performers desalniettemin goed gezongen. Hoewel Lone van Roosendaal soms wat minder mooi uit de verf komt wanneer ze in het begin van de show wat hogere partijen moet zingen.
Er is voor gekozen om alle scèneovergangen in beeld te laten plaats vinden (overigens een plausibele en logische reden voor het feit dat we 20 minuten voor de deur moesten wachten). Dit brengt met zich mee dat er geregeld huiselijke intieme scenes worden onderbroken door het binnen stormen van een, voor deze voorstelling, veel te groot ensemble. Het ensemble heeft weinig scènes die onmisbaar zijn en ze lijken vooral te zijn gecast om de scèneovergangen soepel te laten verlopen. Het tegengestelde blijkt echter het geval. Het ensemble heeft bij elke scènewisseling opdracht gekregen om met elkaar te flirten, te zoenen en tegen elkaar op te rijden. Dit maakte de wisselingen en daarmee de toch al lange voorstelling nog langer. Begrijp me niet verkeerd. De performers doen dat prima ingeleefd en vol overgave maar het voegt niets toe. Er wordt met een ongelofelijke hoeveelheid rekwisieten heen en weer gesleept. Er worden voorwerpen naar elkaar overgegooid. Ergens in een wisseling in de tweede akte staat er ineens een naakte man op het podium. Men is voortdurend in de weer met het onnodig toedekken van de meubels met witte lakens. Het dient allemaal geen doel. Het grote ensemble is bovendien opvallend omdat in de aanloop naar deze productie door Stage Entertainment juist werd verklaard dat de musical eerder weliswaar een flop was maar dat dat te wijten was aan de te grootse manier van presenteren. Daarom zou er nu zijn gekozen voor een kleine, intieme setting, met een kleinere cast en een sober decor.
 |
| George (Ernst Daniël Smid) en Jenny (Michelle van de Ven) |
Wat maakt dat deze voorstelling ook in een (blijkbaar) kleine(re) setting niet deugt is te wijten aan de originele makers van Aspects of Love. Het doet mij voorkomen dat deze voorstelling Andrew Lloyd Webber's poging is om een musical te maken die in de voetsporen kan treden van een gemiddeld werk van Stephen Sondheim. De muziek en het tempo doet vaak denken aan opera (drie Sondheim werken worden ook opgevoerd door professionele opera gezelschappen) en de muziek schiet alle kanten op (hier slaat de Lloyd Webber de plank pas echt mis, want hoewel de muziek van Sondheim soms alle kanten op lijkt te gaan, blijkt snel dat er juist sprake is van een doordachte ingenieuze partituur). Omdat ik de West-end en Broadway producties niet ken weet ik niet of de enscenering en het decor van de huidige Nederlandse versie op enigerlei wijze overeenkomt met het origineel. Maar in deze enscenering zitten twee elementen die ik interpreteer als een verwijzing naar het werk van Sondheim. Het decor wordt voor een groot deel bepaald door drie grote schilderijen in impressionistische stijl. Voor wie er mee bekend is doet dit direct denken aan Sunday in the Park with George waarin één van de pointillistische werken van Seurat groot op het achterdoek wordt weergegeven. Verder is de dans die tegen het eind van de musical wordt gedanst door de gehele cast, voor een groot deel identiek aan een choreografie die in veel ensceneringen van West Side Story is te zien. Al ben ik van mening dat West Side Story niet echt een 'Sondheim musical' is, toch vind ik de gelijkenis frappant.
Wel is te zien dat deze voorstelling door cast en crew liefdevol is gemaakt en deze inzet is zeker een applaus waard. De liefde tussen dochter Jenny en vader George is mooi weergegeven en Ernst Daniël Smid wist me op een enkel moment te raken met een prachtig gezongen solo over zijn door hem verwachte dood. Hoewel eerlijkheid me gebied te zeggen dat dit denk ik met name kwam door de persoonlijk situatie van deze zanger en acteur. De traagheid van de voorstelling heeft namelijk tot gevolg dat ik niet meeleefde met de personages.
Aspects of Love is nog te zien tot 21 april 2013 in verschillende theaters in Nederland. Voor de volledige speellijst en kaarten klik hier.
Scènefoto's in deze post zijn van de hand van Annemieke van der Togt.
No comments:
Post a Comment